Wie kent dat niet. Je kind, je vriend, je man, je vader, is bezig met een spel op de computer of op de televisie met een game console. Op dat moment is er totaal geen aandacht meer voor de omgeving. Ze zijn opgeslokt door de ervaring in die geprogrammeerde omgeving die ze met ogen en oren aanschouwen. Soms trilt de console ook nog eens af en toe om je als speler nog meer onder te dompelen.
Als het al zo gemakkelijk is om al de aandacht te laten opslokken door een spel, een andere realiteit, laat staan hoe heftig het is als je als bewustzijn, als ziel, in de aardse realiteit ondergedompeld bent. Zou je het dan nog weten dat je eigenlijk een ziel bent? Dat de aarde aan leeromgeving is? Niemand wijst jou erop.
Stel je voor dat je een ziel bent, een speler in de aardse realiteit. Stel je voor dat je incarneert, zoals je in een spel magisch verschijnt. En dat het menszijn een tijdelijk vorm is.
De avatar in een virtuele realiteit is niet hetzelfde als de speler die op de console controle probeert uit te oefenen.
Wie of wat ben jij voor jouw geboorte of na jouw overlijden?